| Afgelopen jaren gingen we altijd in de eerste week van januari tijdens onze eerste duik op zoek naar slakdolven en zeedonderpadden. De slakdolven blijken dit jaar te zijn geëmigreerd en donderpadden hebben we al meer dan genoeg gezien. Tijd voor wat anders dus. Timo (onze zoon van 12) heeft vorig jaar ook zijn brevet gehaald en heeft ook wel zin in een nieuwjaarduikje. Een nat pakkie en 5 graden is voor onze kleine man natuurlijk levensgevaarlijk, dus besluiten we naar Todi in Beringen te gaan.
Via internet kaartjes kopen en een mailtje gestuurd met de vraag of ze kleine duikflesjes hebben en kinderjackets. We krijgen een mailtje met de boodschap terug dat ze alleen zware 10 liter flessen hebben en wel wat kleinere damesjacket. Aiii, dat is wel heel jammer want met een te groot jacket duiken, waarop een lompe zware duikfles hangt, die heel de tijd heen en weer schuift, is heel lastig. Zeker als je net begonnen bent met duiken. Todi snap het probleem en komen twee dagen later met een reactie terug. Als Marestest Center hebben ze nu ook de beschikking over 5 liter flesjes een jackets met de maat XXS. Top, wat een medewerking en service.
Drie dagen later, op de laatste dag van de kerstvakantie kunnen we toch nog een mooie nieuwjaarsduik maken. We staan aan de rand van de voormalige indikker van de mijnsite in Beringen (Vlaanderen). Het pand ziet er echt supermooi en afgewerkt uit. Na een korte uitleg over de materialen en spoelprocedures stappen we 20 minuten later, het 22 graden warme, water is. Voor Timo hebben ze zelfs een tweede flesjes klaar staan, in geval hij z’n flesje te snel leeg lurkt.
We zakken onder en met een zicht van zo’n 20 meter zien we direct allerlei vissen zwemmen. Een pleco (meerval) ligt stilletjes op het dak van de lokale onderwaterkroeg. Heel voorzichtig nader ik de vis om hem op de foto te zetten. Marielle en Timo duiken het café in om wat aan de bar te gaan hangen. Na paar minuten duiken we verder. De voormalige betonnen indikker, blijkt men in een achttal taartpunten verdeeld te hebben. Deze vakken worden van elkaar gescheiden door middel van een bellengordijn. In ieder taartpunt bevind je je in een ander thema. Naast de al eerder genoemde kroeg, is er een korte kloof, een omgevallen boom, paar autowrakken, een mijngang, rotsgebied, een romeinse tempel met zuilen, metalen korven gevuld met stenen en een gaten muur waar allerlei kleine visjes in leven. Vooral bij de autowrakken zijn erg veel vissen te vinden. Deze taartpunt is duidelijk hun favoriet. Foto’s maken is enorm lastig. De vissen zijn rap en onrustig, bijna niet te doen. Het lijkt een beetje op de zeebaarzen bij de Zeelandbrug. Ik had beter een andere lens kunnen kiezen.
Een flinke school zilverdollars (soort piranha-achtige vis) zoeft tussen mij en de muur van het bassin langs. Boven mij zwemt een uit de kluiten gewassen goerami, prachtig om te zien. Ik geef Timo het teken dat we op zoek gaan naar het diepste punt van het bassin. De indikker is eigenlijk een soort trechter met in het midden het diepste punt. Hier zien we diverse pangasiussen. Grappig, ik weet hoe die er op mijn bord uitziet, maar heb nog nooit de vis in levende lijven gezien. Timo kruipt zo diep mogelijk de trechter in. Naast een van de rooster is nog wat ruimte waar hij half in verdwijnt. Even later laat hij zijn duikcomputer zien: 10.4 m. Als je hier je best doet kun je dus in de dubbel cijfers terecht komen. We gaan we verder op zoek naar voor ons onbekende vissen. Volgens de website van TODI moeten er ruim dertig soorten rondzwemmen. We vinden er rond de 20, maar het lastig te onthouden met allemaal nieuwe soorten. We komen er achter dat er het midden van het bassin onderwater nog een ruimte (betonnen koepel) is waar je even met elkaar kunt kletsen. Uiteraard even de automaten uit, om een babbeltje te maken, en dan duiken we gauw weer verder de tijd gaat toch sneller dan je denkt. Marielle vraagt om de camera en probeert nog een foto te maken als ik en Timo half door een van de bellengordijnen heen duiken. Als ik de camera weer terug krijg geeft Timo aan hij 50 bar heeft. Alweer 50 min, dus een nieuwe fles halen heeft geen zin meer. We zwemmen rustig terug en terwijl Marielle, Timo het water uithelpt probeer ik die pleco weer te vereeuwigen. Even later komt Marielle weer terug en we zwemmen nog een rondje en nemen afscheid van de visjes. Leuke plek om je eventuele winterstop even te onderbreken. Volgende jaar komen we misschien weer terug voor onze nieuwjaarsduik, maar volgende week toch weer de Oosterschelde in, want outdoor blijft wel onze voorkeur houden.
|
| |
